Ημέρα 15η
Όπου κατάστρωμα είναι η έδρα της Bestend, εταιρείας που εκδίδει μία εφημερίδα (Κόσμος του Επενδυτή) και τρία περιοδικά (TIVO, Informer, Δίφωνο). Κάποτε έβγαζε καμιά δεκαριά από δαύτα. Χλίδα. Είμαστε στη 15η μέρα απεργίας, απλήρωτοι από τον Οκτώβριο – σιγά την εντυπωσιακή είδηση, θα πείτε.
Αυτό το ημερολόγιο ίσως έπρεπε να κρατηθεί από την πρώτη μέρα, για να καταγράφονται τα μεγάλα αλλά και τα μικρά, πλην όχι ασήμαντα, επεισόδια του «ψυχρού πολέμου» μεταξύ εργαζομένων και ιδιοκτησίας, σε μια επιχείρηση που έχει γίνει πια σκιά του εαυτού της. Όχι πάντως γιατί το θέλησαν οι εργαζόμενοι.
Ημέρα 15η, λοιπόν, και σε μια συνοπτική ανακεφαλαίωση όσων έχουν συμβεί μπορεί να περιλάβει κανείς τα εξής: Η ιδιοκτησία επιμένει να μην πληρώνει τα δεδουλευμένα. Τελευταίο επιχείρημα το ότι διαπραγματεύεται με υποψήφιο επενδυτή που ενδιαφέρεται για την εφημερίδα και τους εργαζομένους της. Ωραία. Τότε, γιατί δεν πληρώνει τους υπολοίπους, πλην εφημερίδας, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, εξαντλώντας και το τελευταίο περιθώριο καλής πίστης. Ας είναι. Περιμένουμε μέχρι Παρασκευή το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, αν υποθέσουμε ότι αυτή υπάρχει.
Κατά τα λοιπά. Η 15η μέρα της κινητοποίησής μας είναι και δεύτερη μέρα απεργίας στα ΜΜΕ, με την ενημέρωση «παγωμένη», διότι η Bestend δεν είναι το μόνο «παγωμένο» μαγαζί του κλάδου. Και καθώς η παγωνιά πέρα από σχήμα λόγου είναι και μια κυριολεξία, με 2 βαθμούς Κελσίου σε μια Αθήνα που θυμίζει Ελσίνκι, σήμερα αντιληφθήκαμε ότι η παγωνιά δεν υπάρχει μόνο έξω, αλλά και μέσα. Δηλαδή, δεν υπάρχει θέρμανση. Για πάντα; Για σήμερα μόνο; Ποιος ξέρει; Και καθώς σ’ αυτά τα κτίρια (καλοντυμένα κουφάρια της αισθητικής γυαλί-μάρμαρο απ’ έξω, ψευδοροφές- ψευδότοιχοι από μέσα) δεν υπάρχει η παραμικρή ιδέα μόνωσης, η παγωνιά δαγκώνει. Η μόνη ελπίδα να σπάσει κάπως αυτή η παγωνιά θα ήταν η θερμοκρασία των σωμάτων, αλλά θα απαιτούνταν πολλά σώματα, συνωστισμένα σ’ ένα χώρο, για να λειτουργήσουν σαν κάποιο είδος βιοκλιματικής θέρμανσης. Πλην, όμως, το μεν απεργιακό πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής και η βενζίνη ακριβή. Ως εκ τούτου, τα σώματα της απεργιακής βάρδιας ασφαλείας δεν επαρκούν για να σπάσουν τον πάγο.
Η δεύτερη έκπληξη της μέρας είναι τα τηλέφωνα. Το τηλεφωνικό κέντρο λειτουργεί μεν, αλλά μόνο για σταθερά. Για κινητά ούτε λόγος. Κάποιου είδους φραγή έχει ενεργοποιηθεί. Εντάξει, μην το κάνουμε θέμα, θα αναλάβουμε εμείς κι αυτό το κόστος μιας στοιχειώδους λειτουργίας της επιχείρησης, της εφημερίδας, των περιοδικών των οποίων έχει ανασταλεί η έκδοση, μια και δεν έχει ανασταλεί η ιδιότητά μας ως δημοσιογράφων, ρεπόρτερ, διοικητικών, τεχνικών – ή μήπως έχει και δεν το έχουμε αντιληφθεί; Αλλά, αυτή η φραγή προκαλεί ένα δυσάρεστο συνειρμό για το τι μπορεί να ακολουθήσει. Μετά θα κοπεί και το Internet; Έπειτα το ρεύμα; Μετά το νερό; Ύστερα θα εξαφανιστούν τα κομπιούτερ μας; Τα φαξ; Οι τηλεφωνικές συσκευές; Τα γραφεία; Οι καρέκλες; Καλά, για τα αναλώσιμα δεν το συζητάμε… Αλήθεια, πρέπει να ρωτήσουμε τους συναδέλφους του Alter, ως βετεράνους του εργοδοτικού εμπαιγμού: ποια είναι η συνήθης ακολουθία των γεγονότων στη διακοπή των παροχών;
Πάντως, είμαστε ακόμη εδώ. Μην το παραδραματοποιούμε κιόλας, αλλά υπερασπιζόμαστε εκείνο το ελάχιστο εργασιακής ευπρέπειας που ορίζει ότι έχουμε ένα αίτημα όχι απλώς αυτονόητο, αλλά κυρίως ΝΟΜΙΜΟ, και άνομη, ΠΑΡΑΝΟΜΗ είναι η μη ικανοποίησή του. Αναρωτιόμαστε, το κράτος, η κυβέρνηση, που τόση ευαισθησία και ανησυχία έχουν επιδείξει στην «ανομία» της άρνησης ή της απλής αδυναμίας των ανθρώπων να πληρώσουν φορολογικά και άλλα χαράτσια, σ’ αυτού του είδους την ανομία που έχει γίνει επιδημία σε χιλιάδες επιχειρήσεις σ’ όλη τη χώρα τι είδους ευαισθησία και ανησυχία επιδεικνύουν; Ή μήπως η ανομία των απλήρωτων εργαζομένων θα γίνει ο νόμος της επόμενης μέρας; Από συνήθεια, ανοχή ή στραβά μάτια…
Ημέρα 15η της κινητοποίησης, ημέρα 80ή χωρίς να έχει καταβληθεί έστω και ένα ευρώ για δουλειά δυόμισι πλέον μηνών (εντάξει, τα αδούλευτα δεδουλευμένα των απεργιών ας τα βγάλουμε, αν και κάμποση απλήρωτη εργασία υπάρχει στο ενημερωτικό μας blog που υπενθυμίζει συμβολικά ποιοι είναι το «ενεργητικό» των επιχειρήσεων), και -το ομολογούμε- μας λείπει πολύ η δουλειά. Μας λείπουν το ρεπορτάζ, το κυνήγι της είδησης, η ανάλυση των γεγονότων, η συζήτηση, η σύνταξη των κειμένων, η διόρθωση, η σελιδοποίησή τους, η επιλογή και το «σκανάρισμα» των φωτογραφιών, η μορφοποίηση όλων αυτών σε τελικό προϊόν για το τυπογραφείο και μετά τα περίπτερα. Είμαστε «εκπαιδευμένοι» να δουλεύουμε, όχι γιατί είμαστε workaholics, αλλά γιατί η δουλειά είναι ο όρος ύπαρξής μας. Και μας αρέσει κι από πάνω. Μεγάλη «αναπηρία» αυτό, αλλά ίσως ακριβώς σ’ αυτό διαφέρουμε από την άλλη πλευρά αυτής της αναμέτρησης. Δεν βλέπουμε τη δουλειά σαν χρυσοτόκο όρνιθα, έτοιμοι να τη σφάξουμε στο γόνατο όταν γεννάει απλά, βρώσιμα αυγά…
Αυτά προς το παρόν. Νεότερα από το ημερολόγιο καταστρώματος (της γαλέρας) αύριο. Ελπίζουμε να ’χουμε καλύτερα νέα. Και να μην κάνει ψοφόκρυο…
Οι κωπηλάτες
ergazomenoi.ependyti 